Οι Ελιές του Άγγελου

Ο Άγγελος Παναγιωτίδης είναι ένας γλύπτης που εξερευνά και εμβαθύνει στην ουσία και στη μεταφυσική διάσταση των έργων του.
Τα έργα του σε χαλκό και ορείχαλκο, επεξεργασμένα με διάφορες τεχνικές, είναι εμπνευσμένα από την φύση την οποία ο ίδιος βιώνει παρακολουθώντας τα στάδιά της ανά ώρες και εποχές του χρόνου. Δεν εξαντλείται ωστόσο στην παρατήρηση, επιχειρώντας τις κατάλληλες παρεμβάσεις ή αφαιρέσεις, προκειμένου οι φόρμες του να συνδεθούν από την μια πλευρά με την καθημερινότητα και από την άλλη με τα αρχέτυπα και τα σύμβολα, που έχουν παραχθεί και λειτουργούν ακόμη στην συλλογική μνήμη.
Ο γλύπτης έχει κατά καιρούς διαμορφώσει έργα (όπως π.χ. στεφάνια) με διάφορα φυλλώματα, αλλά και δενδρύλλια, με τα περισσότερα να αφορούν το δέντρο της ελιάς, σε διάφορα μεγέθη και ποικιλίες.
Με ιδιαίτερη προσοχή, ζωντάνια και αρτιότητα στην φιλοτέχνηση, ο Άγγελος Παναγιωτίδης αποδίδει την διαδάλωση των κλαδιών και την κινησιολογία των φυλλωμάτων με αληθοφάνεια η οποία μοιράζεται την παρουσία της με τα ρυθμικά στοιχεία της σύνθεσης. Καρποί και φύλλα της ελιάς διαπλέκονται μέσα από χρωματικές αντιστίξεις του μαύρου, του φαιοπράσινου, του ρόδινου και του μενεξεδί, φανερώνοντας τα στάδια της ωριμότητας κυρίως των καρπών, που ανακαλούν τα διάφορα χρονικά στάδια του δέντρου, με τους ανάλογους ρόζους στον κάθε του κορμό, ενώ τα κλαδιά ανά περίπτωση φιλοξενούν φωλιές και πτηνά του ουρανού που βρίσκουν πρόσκαιρη στέγη.
Οι ελιές του Άγγελου Παναγιωτίδη παρουσιάζονται μόνες, πυκνές απ΄ τα φυλλώματά τους και τους διάσπαρτους καρπούς, φορτωμένες και πριν την συγκομιδή. Άλλοτε εμφανίζονται μικρές, ψηλόλιγνες και με γλυπτά υποστυλώματα. Κάθε μια τους έχει την μοναδικότητά της κι όλες μαζί αν τις αντικρίσει κανείς σχηματίζουν ένα υποβλητικό δάσος, με τον θεατή να περιηγείται ανάμεσα στα διαφορετικά μεγέθη και τις φόρμες τους, συμμετέχοντας σε ένα παράδοξο και γοητευτικό «περιβάλλον». Ένα «περιβάλλον» που προκαλεί τον στοχασμό και την περίσκεψη για την φύση που περιθωριοποιείται, παραμελείται και καταστρέφεται.
Τα δέντρα ή οι ελαιώνες, πυκνότεροι ή αραιότεροι, του συγκεκριμένου γλύπτη, λειτουργούν παραλλήλως και αλληγορικά, αφ΄ ης στιγμής συνδέονται με αρχετυπικές καταστάσεις που αφορούν την ανθρώπινη μοναξιά, τις μνήμες, τις ουτοπίες, τις νοσταλγίες και τις επιθυμίες κρυφές ή φανερές. Δεν είναι λίγα άλλωστε τα δέντρα του που υπακούουν στο ορμητικό φύσημα του ανέμου, στρέφοντας την κόμη των κλαδιών τους προς κάποια κατεύθυνση, ενώ συχνά στο κάτω μέρος του κορμού τους κάθεται, με λυγισμένα πόδια, ένας απομονωμένος ταξιδιώτης ή πλάνητας των δρόμων της ζωής. Συχνά την ανθρώπινη παρουσία υποκαθιστά μια κλίμακα σαν εκείνη της συγκομιδής των καρπών ή την άλλη του Ιακώβ και των μυθικών του ενυπνίων. Την θέση της σκάλας παίρνει πολλές φορές το ναυάγιο μιας βάρκας τσακισμένης από τα κύματα.
Οι γεμάτες πνοή ελιές του Άγγελου Παναγιωτίδη αυτόνομες ή μέσα από τα ποικίλα σύνολα που διαμορφώνουν αντανακλώντας τις φευγαλέες τονικές διαβαθμίσεις του φωτός και τις ερριμένες τους σκιές, δεν περνούν ποτέ απαρατήρητες. Γίνονται σημεία αναφοράς, στοιχεία αναγωγής και αναμόρφωσης του χώρου που αποκτά μια διάσταση ποιητικής ελεγείας.

Αθηνά Σχινά
Κριτικός & Ιστορικός Τέχνης